บุพการีเสียชีวิต เราต้องรับผิดชอบหนี้บัตรเครดิตหรือไม่?

ความตาย คือเรื่องธรรมชาติ ที่ต้องเกิดขึ้น เพราะฉะนั้นการเตรียมตัวเตรียมใจในหลายๆ เรื่องเป็นการใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาท โดยเฉพาะเรื่องเงินๆ ทองๆ เพราะหากมีคนในบ้านเสียชีวิต โดยเฉพาะบุพการีของเรา ย่อมมีเรื่องเงินๆ ทองๆ ต้องเตรียมตัวมากมาย ทั้งเรื่องการจัดงานศพ การแบ่งทรัพย์สิน และที่สำคัญ เรื่องหนี้สิน ว่าเราต้องรับผิดชอบต่อจากพ่อและแม่หรือไม่ วันนี้ Money Guru จะพูดถึงหนี้บัตรเครดิตของบุพการีเป็นหลัก ว่าใครจะต้องเป็นคนรับผิดชอบ ซึ่งคำตอบคือ "ไม่ใช่ลูก" แต่เป็น "ทรัพย์สินของบุพการีที่มีก่อนเสียชีวิต"

ใครรับผิดชอบ?
แน่นอนว่า ก่อนที่บุพการีจะเสียชีวิต หลายท่านอาจทำพินัยกรรมไว้ ซึ่งในพินัยกรรมจะระบุบุคคลในครอบครัว หรือเพื่อนสนิทที่ไว้ใจ ให้ทำหน้าที่ผู้จัดการมรดก ซึ่งในกรณีที่ไม่มีพินัยกรรม รัฐจะเข้ามาจัดการตรงส่วนนี้ หากมีปัญหาเกิดขึ้น ซึ่งเมื่อมีผู้จัดการมรดกแล้ว หากบุพการีมีหนี้สินคงค้าง ผู้จัดการมรดกมีหน้าที่ในการแจ้งแก่เจ้าหนี้ทั้งหมดของผู้ตาย หลังจากที่เจ้าหนี้ทราบเรื่องแล้ว เจ้าหนี้จะทำการสรุปยอดหนี้ และแจ้งความประสงค์ที่จะยึดทรัพย์สินของผู้ตายตามจำนวนที่เหมาะสมกับหนี้สิน

ถ้าทรัพย์สินมีไม่พอล่ะ?
ประการแรก คุณต้องเข้าใจก่อนว่า ลำดับของการใช้หนี้เป็นอย่างไร หนี้ที่จะถูกใช้คืนเป็นอันดับแรกคือ หนี้ที่มีสินทรัพย์ค้ำประกัน ซึ่งหมายถึงสินเชื่อที่มีสินทรัพย์ผูกไว้ด้วย อาทิ รถยนต์ ที่พักอาศัย ส่วนหนี้สินลำดับต่อมาที่จะถูกใช้คือ หนี้สินที่ไม่มีสินทรัพย์ค้ำประกัน  ได้แก่บัตรเครดิต ซึ่งหากสินทรัพย์ทั้งหมดยังไม่เพียงพอในการจ่ายหนี้สิน ธนาคาร หรือเจ้าหนี้สามารถฟ้องล้มละลายได้ และบุคคลที่จะสามารถรับผลประโยชน์จากสินทรัพย์ของผู้ตาย จะไม่ได้ประโยชน์จากสินทรัพย์นั้นอีกต่อไป ซึ่งปกติแล้ว จะไม่มีใครที่ต้องจ่ายเงิน ธนาคารจะเพียงแค่ประกาศล้มละลาย ยึดทรัพย์ และยกหนี้ให้ แต่ถ้าต้องมีการจ่ายจริง ควรปรึกษานักกฎหมายก่อน ว่าสมเหตุสมผลหรือไม่ อาจจะมีวิธีที่ไม่ต้องจ่ายก็เป็นได้

แล้วเมื่อไหร่ล่ะ ที่เราอาจจะต้องรับผิดชอบหนี้สินแทน?
มีเพียงกรณีเดียวเท่านั้น ที่จะทำให้คุณต้องชดใช้หนี้สินแทนบุพการีของคุณ คือเมื่อคุณ "ลงนามกู้ร่วม" นั่นเอง ไม่ว่าจะเป็นหนี้สินจากสินเชื่อปกติ หรือบัตรเครดิต  ก็ตาม เพราะการที่คุณลงนามร่วมกู้ มันเปรียบเสมือนว่าคุณได้ให้สัญญาว่า คุณจะรับผิดชอบหนี้สินอย่างเท่าเทียมกับผู้กู้ร่วม หรือผู้ตายนั่นเอง อย่างไรก็ตาม อย่าสับสนระหว่าง ผู้ถือบัตรร่วม หรือผู้กู้ร่วม กับ ผู้ที่ได้รับอนุญาตให้ใช้บัตรเครดิต (Authorized user of credit cards) ซึ่งหากเป็นในกรณีหลัง คุณจะไม่ต้องรับผิดชอบหนี้บัตรเครดิตใดๆ ทั้งสิ้น

แล้วจะทำอย่างไรกับบัตรและหนี้ก้อนนั้นดี?
หากคุณเป็นผู้ที่บุพการีระบุให้จัดการมรดกและทรัพย์สิน สิ่งแรกที่คุณควรทำคือ ทำลายบัตรนั้นทิ้งเสีย อาจจะตัดบัตร แล้วส่งไปรษณีย์กลับไปให้ธนาคารเจ้าของบัตร พร้อมระบุวันที่บุพการีของคุณเสียชีวิต ต่อมา ติดต่อบริษัท ข้อมูลเครดิตแห่งชาติ จำกัด หรือเครดิตบูโร ให้ปิดรายงานบัตรเครดิตของบุพการีของคุณ

หากพ่อแม่มีหนี้สิน เรายังได้รับประโยชน์จากประกันชีวิตของพ่อแม่หรือไม่?
การประกันชีวิต ไม่ถือเป็นสินทรัพย์ของบุพการี เพราะฉะนั้น หากบุพการีเสียชีวิต เงินได้จากประกันชีวิตจะไม่สามารถถูกนำไปใช้จ่ายหนี้สินได้ ผู้ได้รับผลประโยชน์ ยังคงได้รับต่อไป ยกเว้นเสียแต่ว่า บุพการีระบุไว้อย่างชัดเจนให้ประกันชีวิตเป็นทรัพย์สิน หากบุพการีเสียชีวิต เจ้าหนี้สามารถยึดเงินได้จากประกันชีวิตได้อย่างชอบธรรม

********บทความ ข้อเขียนต่างๆที่เห็นว่ามีประโยชน์ต่อการดำเนินชีวิต จึงนำมารวบรวมไว้ให้กลุ่มเพื่อนๆอ่านกัน

ที่มา http://bit.ly/1hiob91

การเงิน, การบริหารการเงิน, บัตรเครดิต

PostToday

30 พฤษภาคม 2557  

แม่ แม่ อ่านแล้วซึ้งมาก

ลูกจ๋า อย่าส่งแม่ไปบ้านพักคนชราเลย!
อ่านเรื่องนี้แล้วคุณจะรักแม่ แล้วอย่าลืมส่งต่อไปนะครับ

ลูกสะใภ้พูดว่า “ทำจืดแม่ก็ว่าไม่มีรสชาติ ตอนนี้ทำเค็มนิดหนึ่ง แม่ก็ว่ากินไม่ได้ แล้วจะเอายังไง!”
เมื่อแม่เห็นลูกชายกลับมา ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่กลืนข้าวเข้าปาก ลูกสะใภ้มองตามด้วยความโกรธ
เมื่อลูกชายลองชิมอาหารที่แม่กำลังกิน ก็พูดกับภรรยาว่า
“ผมบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าโรคของแม่กินเค็มมากไม่ได้?”
“เอาละ! ในเมื่อเป็นแม่ของคุณ วันหลังคุณก็ทำเองก็แล้วกัน”ลูกสะใภ้กล่าวด้วยความโมโห แล้วก็สะบัดหน้าเดินเข้าห้องไป

ลูกชายเรียกตามด้วยความจนใจ จากนั้นก็หันมาพูดกับแม่ว่า
“แม่ครับ ไม่ต้องกินหรอก เดี๋ยวผมต้มบะหมี่ให้แม่กินนะครับ”
“ลูกมีอะไรจะพูดกับแม่ไหม? ถ้ามีก็บอกแม่เถอะ อย่าเก็บไว้เลย” แม่เห็นอาการกังวลของลูกชาย
“แม่ครับ เดือนหน้าผมได้เลื่อนตำแหน่ง เกรงว่าจะต้องมีงานที่มากขึ้น เมียผมก็อยากออกไปทำงาน คือว่า….”

แม่รู้ทันทีว่าลูกชายจะพูดอะไรต่อ….
“อย่าส่งแม่ไปอยู่บ้านพักคนชรานะลูก….” แม่พูดออกมาอย่างอ้อนวอน
ลูกชายนิ่งคิดไปนาน แต่ก็พยายามหาทางออกที่ดีกว่านี้
“แม่ครับ อยู่บ้านพักคนชราก็ดีนะแม่จะได้ไม่เหงา ที่นั่นมีคนดูแล ดีกว่าอยู่ที่บ้านนะครับ หากเมียผมไปทำงาน เธอจะไม่มีเวลาดูแลแม่เลยนะครับ”
หลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จ ก็ออกมาทานบะหมี่ จากนั้นก็เข้าไปที่ห้องหนังสือ เขายืนนิ่งอยู่ที่หน้าต่าง ในใจเกิดความสับสนขัดแย้ง ไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี!

แม่ของเขาเป็นหม้ายตั้งแต่ยังสาว กล้ำกลืนทนทุกข์เลี้ยงเขามาจนเติบใหญ่ อีกทั้งส่งเสียให้เรียนยังต่างประเทศ แต่แม่ไม่ได้อ้างสิ่งที่ทำไปเป็นเบี้ยต่อรองให้เขาต้องเลี้ยงดู กลับกันภรรยาผู้มาทีหลังกลับเรียกร้องให้เขาต้องรับผิดชอบ นี่เขาต้องส่งแม่ไปอยู่บ้านพักคนชราจริงหรือ?

“คนที่จะอยู่กับแกในช่วงบั้นปลายชีวิตคือเมียนะโว้ย ไม่ใช่แม่!” เพื่อนๆมักจะเตือนเขาอย่างนี้
“แม่ของเธอแก่แล้วนะ หากโชคดีก็อยู่กับแกได้อีกหลายปี ทำไมไม่อาศัยเวลาที่เหลือของแม่แล้วก็กตัญญูปรนนิบัติท่านละ อย่ารอให้แกอยากกตัญญูแต่แม่ไม่อยู่แล้ว แล้วแกจะเสียใจ!” ญาติๆมักจะเตือนเขาว่าอย่างนี้ เขาไม่กล้าคิดอะไรต่อ กลัวว่าตนเองจะเปลี่ยนแปลงความตั้งใจ เย็นแล้ว พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า เขานั่งเงียบๆคนเดียวด้วยจิตใจที่หดหู่

ณ บ้านพักคนชราที่แสนจะหรูหรานอกชานเมือง เขาใช้เงินจำนวนมากเพื่อทดแทนความรู้สึกผิดต่อแม่ของเขา อย่างน้อยที่นี่ก็สะดวกสบาย  เมื่อเขาพยุงแม่เข้าสู่ตัวอาคาร ทีวีจอยักษ์กำลังฉายภาพยนตร์ตลกอยู่ แต่ไม่มีเสียงหัวเราะจากผู้ชมแม้แต่คนเดียว คนชราจำนวนหนึ่งที่สวมใส่เสื้อผ้าเหมือนกัน นั่งอยู่บนโซฟานั่งมองประตูทางเข้าด้วยสายตาอันเหม่อลอย หญิงชราคนหนึ่งกำลังก้มตัวลงไปเก็บขนมที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาใส่ปาก

เขารู้ว่าแม่ชอบห้องที่สว่างโล่ง จึงเลือกห้องที่แสงพระอาทิตย์สามารถสาดส่องเข้ามาได้ เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ใบไม้กำลังร่วงลงสู่พื้นหญ้าเป็นจำนวนมาก นางพยาบาลหลายคนกำลังเข็นรถเข็นที่มีคนชรานั่งอยู่ออกไปชมพระอาทิตย์ตกดิน รอบตัวเงียบสงัด ทำให้เขาสะท้านวาบในจิตใจ แม้แสงพระอาทิตย์ยามลับขอบฟ้าจะงดงามสักเพียงใด นั่นก็หมายความว่าความมืดยามค่ำคืนกำลังจะย่างกรายเข้ามาแทนที่ เขาถอนหายใจเบาๆ

“แม่ครับ ผม….ต้องไปแล้วนะ” ผู้เป็นแม่ทำได้เพียงแค่พยักหน้า

ตอนที่เขาเดินจากมา แม่ยังคงโบกมือลาด้วยสีหน้าอันเศร้าสร้อย อ้าปากพูดโดยไม่มีเสียงอยู่ตลอดเวลา เมื่อเขาหันมามอง จึงเห็นผมสีดอกเลาของแม่ เขานึกในใจ “แม่แก่แล้วจริงๆ” อยู่ๆ ภาพในครั้งอดีตก็ผุดขึ้นในห้วงแห่งความคิด ปีนั้นเขาอายุได้เพียงแค่6ขวบ แม่มีธุระต้องไปต่างจังหวัด จึงต้องพาเขาไปฝากไว้ที่บ้านคุณลุง ตอนที่แม่จะออกจากบ้านไป เขารู้สึกกลัวมาก เอาแต่กอดขาแม่ไม่ยอมให้แม่ไป
“แม่จ๋าอย่าทิ้งหนูไป แม่จ๋าอย่าทิ้งหนูนะ!” สุดท้าย แม่ก็ไม่กล้าทิ้งเขาไปต่างจังหวัด

เขารีบก้าวเท้าเดินออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เมื่อปิดประตูแล้วก็ไม่กล้าหันไปมองแม่อีก

เมื่อกลับถึงบ้าน เขาเห็นภรรยาและแม่ยายกำลังเก็บเอาข้าวของของแม่โยนออกมานอกห้อง
ถ้วยรางวัลรูปคนยืนสูงประมาณ3ฟุตที่เขาชนะเลิศประกวดเรียงความ “แม่ของฉัน”
พจนานุกรมอังกฤษจีนที่แม่ซื้อให้เขาในวันเกิดซึ่งเป็นของขวัญชินแรกที่เขาได้รับจากแม่
ยังมียาหม่องน้ำที่แม่ต้องทาขาก่อนนอนทุกวัน

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! พวกคุณโยนของๆแม่ผมออกมาทำไม?” เขาถามออกไปด้วยความโมโหสุดขีด
“ขยะทั้งนั้น ถ้าไม่ทิ้ง แล้วฉันจะเอาของๆฉันวางไว้ตรงไหน?”แม่ยายพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“ใช่แล้ว คุณรีบเอาเตียงเน่าๆของแม่คุณไปทิ้งได้แล้ว พรุ่งนี้ฉันจะซื้อเตียงใหม่ให้แม่ฉัน!”
รูปเก่าๆสมัยเขายังเด็กกองอยู่กับพื้น มันเป็นรูปที่แม่พาเขาไปเที่ยวสวนสัตว์และสวนสนุก

“นั่นมันเป็นสมบัติของแม่ผม ใครก็เอาไปทิ้งไม่ได้!”
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ มาทำเสียงดังกับแม่ฉันได้ยังไง ขอโทษแม่ฉันเดี๋ยวนี้!”
“ผมเลือกคุณก็ต้องรักแม่คุณด้วย แต่คุณแต่งงานเข้ามาอยู่บ้านผม ทำไมคุณรักแม่ผมไม่ได้?”

ท้องฟ้าอันมืดมิดหลังฝนตก หนาวสะท้านเข้าไปถึงหัวใจ ท้องถนนที่ว่างเปล่าไร้รถรา บีเอ็มดับบลิวคันหนึ่งพุ่งไปข้างหน้าราวกับอยู่ในสนามแข่ง พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ของชายคนหนึ่งซึ่งมุ่งไปทางบ้านพักคนชรานอกเมือง จอดรถเสร็จ เขารีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องพักของแม่ เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขายืนมองแม่ด้วยความรู้สึกที่ไม่น่าให้อภัยตัวเอง แม่ของเขาก้มหน้าใช้มือนวดที่ขาของตัวเอง

เมื่อแม่ของเขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตู ก็เห็นลูกชายของตัวเองยืนอยู่และในมือถือยาหม่องน้ำอยู่ และก็พูดออกมาด้วยเสียงอ่อนโยนว่า
“แม่ลืมเอามาด้วย ดีนะที่ลูกเอามาให้…”
เขาเดินไปหาแม่และคุกเข่าลงไป
“ดึกแล้วลูก แม่ทาเองได้ พรุ่งนี้ลูกต้องไปทำงานแต่เช้า กลับไปเถอะ!”

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง สุดท้ายก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้
“แม่ครับ ผมขอโทษ แม่ยกโทษให้ผมนะ กลับบ้านเราเถอะ!”

#########################

ลูกรัก ตอนที่เจ้ายังเด็ก แม่ใช้เวลาทั้งหมดค่อยๆสอนให้เจ้าใช้ช้อนใช้ตะเกียบคีบอาหาร สอนเจ้าใส่รองเท่า สอนเข้ากลัดกระดุม สอนเจ้าใส่เสื้อผ้า อาบน้ำให้เจ้า เช็ดอุจาระปัสาวะให้เจ้า สิ่งเหล่านี้แม่ไม่เคยลืม หากวันหนึ่ง แม่จำไม่ได้ หรือเริ่มพูดช้าลง ขอเวลาให้แม่สักหน่อย รอแม่ได้ไหม ให้แม่ได้คิด…บางครั้ง สิ่งที่แม่อยากจะพูดกับเจ้า แม่อาจจะพูดกับเจ้าไม่ได้อีกแล้ว

ลูกรัก ลูกจำได้ไหม แม่ต้องสอนเจ้ากี่ร้อยครั้งให้เจ้าพูดว่าคำว่าแม่ได้!
แม่ดีใจมากแค่ไหนที่เจ้าเริ่มพูดเป็นประโยคได้?
แม่ต้องตอบคำถามของเจ้ากี่ร้อยครั้ง กว่าเจ้าจะเข้าใจในสิ่งที่เจ้าสงสัย!
ดังนั้น หากวันหนึ่ง แม่ถามเจ้าซ้ำแล้วซ้ำอีกกับเรื่องเดิมๆ ขอให้เจ้าอย่ารำคาญจะได้ไหม?
ตอนนี้แม่อาจกลัดกระดุมเสื้อไม่ได้ ยามกินข้าวอาจหกเลอะเสื้อผ้า เจ้าอย่าเอ็ดแม่ได้ไหม?
ขอให้เจ้าอดทนและอ่อนโยนกับแม่ ขอเพียงเจ้าอยู่ข้างๆแม่ แม่ก็รู้สึกอุ่นใจ
ลูกรัก วันนี้ขาของแม่เริ่มอ่อนแรง ยืนได้ไม่ค่อยนาน เดินเหินลำบาก ขอให้ลูกจับมือและพยุงแม่ไว้
เดินเป็นเพื่อนแม่จนวันที่แม่สิ้นใจ เหมือนวันที่เจ้าคลอดมา แม่ก็พยุงเจ้าเดินอย่างนี้เหมือนกัน !

ไม่สำคัญว่าบทความนี้จะมาจากไหน แต่มันควรค่าแก่การบันทึกและเผยแพร่
ผมแน่ใจว่าคุณต้องเสียน้ำตาให้กับบทความนี้แน่นอน
อย่าลืมบอกรักคุณแม่ ในขณะที่ยังทำได้นะครับ